Hatalar ardı ardına sıralanıyorken, zamansız ayrılıkların efendisi gibi isteklerime bir mana katamıyorum. Bir sebep arayışında geceleri gündüz ile bütünlemeye ve hem de ayık gezmenin ne kadar zor olduğunu düşünmeye başladım. Hayatımda istem dışı ve hiç mi hiç düşünmediğim şeylerın gerçekleşip, reaksiyonsuz ve ruhsuzlaşarak duygularımı dile getirmekte zorlanıyorum. Aynalara bakamıyor, kendim ile olan dövüşüm bitmiyor. Bunlara kapı aralayan şeyleri bir sır küpü gibi, belleğimin derinliklerine hapsetmekten yoruluyorum.
Bütün gün izlediğim filmler ,dinlediğim müzikler, kılışeleşmiş telefon müzakereleri.... Hayatıma renk katmasını istediğim lakin ne olduğunu bilmediğim maymun iştahlılığım beni zor anlara sürüklüyor. Düşünüyorum belki de çok fazla. İhtimalleri en ince detayları ile ne yapacağım ile ilgili hep bir hesaplama var. Egoist olmak istiyorum, düşünmemek hem de kötü...
Bir takım vakit çok fazla şey istemediğimi düşünüyorum. Eksik kalan parçaları bitirmek için her seferinde attığım adımlar, yapmak istediğim onca güzel şeyin bir anda kaderin bir cilvesi gibi, oyunu gibi hep bir tekere çomak sokan bir taraf olması sıkıntılarımı ikiye katlıyor. Tam başarının dibine vururken kendimi uçurumun kenarında bulmak harbiden umutsuzluğa itiyor. "ALLAH bir kapıyı kapar ,bir kapı açar" düşüncesi ile hareket edip tecrübelerin hiç bitmemesi, bir yerlerde elbet hayatın kazançlarından sıyrılıp kurtuşun peşinde olduğumu düşünmek istiyorum. Hayat dediğim büyük bir yarış parkurunda hızlı gittiğim anlarda da hayatın ne kadar boş olduğunu gördüm. Değersiz hayatları ucuz mutluluklar ile satın alıyor ve egomu tatmin ediyordum. Ya şimdiyi sorgulamama neden olan olayların gerçek taraflarını düşünüp mutluluğun satın alınması en pahalı armağan olduğu sonucuna varmak en acı gerçek olsa gerek.
En iyisi bunları sıkıntı etmemek. Eğlenmek, tatil yapmak, müzik dinlemek gibi faaliyetlerde bulunmak gerek. Düşününce ne düzeliyor ki ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder